rozdział piąty

Moje ciało samo wstało i się do goła rozebrało.

Twemu ciału się przyjrzało i się mu zachwyciało

Przez niedociągnięte do końca orzechowych framug rolety przedzierały się stopniowo listopadowe promienie słońca. Oczy bolały od pierwszego blasku, a podmuch zimnego wiatru uświadomił, że zapomniałaś zamknąć drzwi od balkonu, kiedy twoje ciało zalała fala gorąca, która na wskroś przeszyła zamarznięte serce. Szukając wzrokiem bielizny, czarnej bluzy albo spodni z lampasem natrafiłaś na niego trzymającego w dłoniach dwa różniące się kolorem kubki z parującą kawą cynamonową, której zapach otulił każde miejsce w sypialni. Podciągając kołdrę do wystających obojczyków nie potrafiłaś ani razu westchnąć czy mrugnąć, chociaż minęło kilkadziesiąt sekund, które przerodziły się w minuty, a ty uzyskałabyś rolę wampirzycy w zagranicznej produkcji z takim talentem. Przeczesując włosy i odbierając od niego pierwszy napój dnia nie mogłaś uwierzyć, że marzenie przemieniło się w rzeczywistość, a na oparzenie języka, i górnej wargi nie potrafiłaś zareagować, kiedy ułożył chłodne ręce na twoich nogach, a po chwili zaczął delikatnie rozmasowywać kostki zahaczając o złotą bransoletkę. Wyczuwając zapach męskich perfum na swoim drobnym ciele posiadającym w kilku fragmentach prywatne wysypisko piegów musnęłaś jego wargi zatracając się w uczuciu, które powróciło szybciej niż ktokolwiek by się spodziewał. Jeszcze po wyjściu z rodzinnego domu pachniałaś sobą, a dzisiaj o godzinie nazywanej przez wielu nocą i idealną porą do spania byłaś przesiąknięta zapachem mężczyzny, przy którym czułaś się najbezpieczniejszą kobietą na świecie. Będąc typem kobiety subtelnej i wrażliwej, lecz silnej zrozumiałaś, że głaszcząc jego policzek jesteś na dobrej drodze do osiągnięcia pięknego życia z piękną miłością, która zajmowała cały pierwszy plan i nie zamierzała cofnąć się do tyłu.

-Z dużą ilością cukru, abyś mogła się obudzić, Maniusiu. -mrugnął i złożył długi pocałunek na czole. 

-Prosiłam cię o coś. -złożyłaś dłonie jak do pacierza odmawianego rano i wieczorem. -Nie używaj tego zdrobnienia, jestem w stanie zaakceptować Mańkę i Marysię, ale nie to. -szepnęłaś i wstałaś z łóżka zasłaniając nagie ciało kołdrą. 

-Nie denerwuj się, bo wolę ciebie z uśmiechem niż grymasem. -rozłożył stojącą w szafie deskę do prasowania i sięgnął pogniecioną koszulę z dywanu. -Przeprasować ci coś? Jeżeli nie to ubieraj się szybko i idź zjeść śniadanie, bo wszystko wystygnie.

Z niedowierzaniem wpatrywałaś się w stół z dwoma kwadratowymi talerzami, patelnią wypełnioną jajecznicą, dzbankiem kawy, której po pierwszym kubku brakowało w twoim organizmie i pokrojonym ani nie za grubo, ani nie za cienko ciemnym chlebie obsypanym sezamem. Nieco oszołomiona zamrugałaś kilkukrotnie i ściskając wełniany sweter obdarzyłaś bruneta pytającym spojrzeniem; w ostatnim czasie skierowałaś je w kierunku najwyższego chłopca z Twojej grupy, gdy zamiast odpowiedzi w języku angielskim otrzymałaś tą pochodzącą z miejsca mającego trójkolorową flagę, w ulubionych odcieniach siatkarza - granatu, bieli i czerwieni. 

***

Kiedyś ktoś bliski próbował cię bezskutecznie przekonać, że miejsce prawdziwej kobiety jest w domu, a dokładnie w jednym pomieszczeniu, którym była kuchnia - kręciłaś głową ze łzami w oczach i chciałaś iść śladami matki; tej sprzeczającej się z ojcem, jeżeli chodziło o wykonywanie zawodu, z radością w oczach przynosiła za każdym razem dyplom szkoły pielęgniarskiej i nie pozwoliła zamknąć się w czterech ścianach z garnkami, przyprawami i przepisami pochodzącymi z autorskiej książki babci. Pamiętałaś wieczory, gdy wszyscy siedzieli przy długim stole w salonie, na stopach brata albo twoich leżał ukochany pies, a ojciec widział Ignacego jako właściciela stajni i stopniowo przekonywał się do widoku córki ze słownikami, zeszytami i słuchawkami dousznymi, kiedy godzinami wsłuchiwałaś się w odpowiednią wymowę słów, przy których nawet profesjonalista mógł poplątać język. Zostawiając wspomnienia w tyle ziewnęłaś krótko i stanęłaś przy parapecie wpatrując się w panoramę miasta. Była pierwsza sobota, podczas której mogłaś zapomnieć o wolnej chwili; wizyta w butiku przy rondzie, upieczenie czekoladowego brownie i szybkie spożywcze zakupy nie były jedynymi czynnościami zaplanowanymi na ten dzień. Na zewnątrz pogoda dokuczała najbardziej odpornym na upały i wkładając do torby książki nie byłaś zdziwiona, że cała młodzież z osiedla jeździła na rolkach, rowerach czy włóczyła się bez celu zamiast przygotowywać się do poniedziałkowych kartkówek, sprawdzianów czy odpowiedzi ustnych. 

-Idziesz już? - poczułaś jego silne dłonie i chłód brązowego paska od zegarka na rozgrzanych ramionach. -Podobno korki miały być później, kochanie. 

-Tak, ale Konrad zadzwonił do mnie przed południem, że musi pojechać na przegląd z miłością swojego życia. 

-Wybacz mi to co powiem, ale dzieciak jest dziwny. -przesunął doniczkę z kaktusem. -Gdyby zależałoby mu na nauce to wszystko inne odsunąłby na boczny tor. 

-Taką mamy młodzież i nic nie poradzisz. -zapięłaś torebkę i podchodząc do lusterka zaczęłaś męczyć się z przypinaniem grzywki. -Teraz już nie trzeba chodzić na zajęcia dodatkowe według rozpiski rodziców, ja nie miałam tyle swobody, ale może to i lepiej, bo mam chociaż wykształcenie. 

-Do tej pory pamiętam moje lekcje karate i fizyki po szkole. -przeciągnął się i musnął twój policzek przygryzając następnie skórę na szyi. -Idę na służbę i mam nadzieję, że wszyscy będą dzisiaj omijali komendę policji szerokim łukiem, do jutra.

Odprowadzając go wzrokiem do drzwi spojrzałaś na opaloną twarz i mimo zmęczenia, jakie towarzyszyło od rozpoczęcia roku szkolnego wybrałaś się w stronę apartamentowca z zabytkowymi samochodami na podjazdach i przerażającą ilością monitoringu - wielokrotnie mijając ten dom miałaś wrażenie, że kamery śledzą każdy ruch ludzi na pobliskich ulicach, a domownicy powinni zostać wpisani na listę posiadaczy jednej z najbogatszych własności. Naciskając przycisk domofonu chciałaś, aby najbliższe dwie godziny minęły z prędkością światła i wyobrażałaś sobie resztę popołudnia na nadrabianiu serialu z ulubioną lemoniadą. 

-Przepraszam, że tak nagle zmieniłem godzinę spotkania. -przytrzymał mocniej obrożę amstaffa, a ciebie zmroziło do samych stóp, kiedy pies zaczął szczekać i obdarzył wielokrotnie agresywnym spojrzeniem; wchodząc na przestronny korytarz ucieszyłaś się, że twój wychowanek chodzi na siłownię, bo inaczej zostałabyś pierwszą ofiarą Bustera.

Dziękując w myślach za klimatyzatory znajdujące się nad tobą przystąpiłaś do ostatniego sprawdzania pisemnej pracy, której siedemnastolatek mógł spodziewać się przy najbliższym teście. Zagryzając zęby na skuwce odłożyłaś zużyty czerwony długopis i oddałaś mu nienaruszoną własnym pismem kartkę. Upijając ostatni łyk wody zerknęłaś na kombinezon motocyklowy i współczułaś mu zaplanowanego wyjazdu. Zdejmując z kolan słomkowy kapelusz podniosłaś się z wiklinowego krzesła i musiałaś przyznać, że jego godziny spędzone na nauce nie zostały zmarnowane, lecz w odpowiedni sposób wykorzystane - przed tobą rósł mistrz, którego w przyszłości trudno będzie pokonać. 

-Sam powinieneś udzielać korepetycji. -zacisnęłaś mocniej dłonie na pasku od torebki. -Może spotkamy się dopiero w październiku? Świetnie ci idzie, nie masz żadnych problemów i jeszcze dwa takie spotkania, a będziesz się nudził. -wyjęłaś z kieszeni poplątane słuchawki. 

-Z tobą nie idzie się nudzić. -uderzył się w czoło z otwartej dłoni. -Zapomniałem się, sorko.

-Nic się nie stało. -zaśmiałaś się krótko widząc jego reakcję. -W sumie pasuję na starszą siostrę. -pobladłaś i zniknął szeroki uśmiech, kiedy poczułaś jego palce przy kąciku wargi. 

-Taką Cię lubię. -mruknął cicho. -Jesteś piękna, ale stanowczo za smutna. -wsunął w dłoń stuzłotowy banknot i musnął delikatnie zarumieniony policzek. 

***

Zaintrygowana fabułą serialu oglądanego od niepamiętnych czasów rzucałaś kawałkami ananasów na jego część przypieczonej pizzy. Wycierając serwetką resztkę pikantnego ketchupu spojrzałaś z irytacją w kierunku przesuwającego się po szafce telefonu. Ktoś próbował się dodzwonić do bruneta, odkąd ten poszedł wziąć prysznic i zgolić trzydniowy zarost. Naciskając pauzę na odbitym pilocie wsłuchiwałaś się na zmianę w piosenkę AC/DC i elektryczną maszynkę. Podnosząc się z łóżka i układając jego jeansy z wysuwającym się z kieszeni papierowym pudełeczkiem prezerwatyw ruszyłaś w stronę otwartych drzwi od łazienki. 

-Panie Ferens chyba stęskniona kochanka walczy o atencję. -podałaś mu urządzenie z nadgryzionym jabłkiem. 

-Jestem u tej w Gdańsku, więc musi dzwonić fanka innego klubu siatkarskiego, może to będzie mieszanka Rzeszowa, Radomia albo Olsztyna. -bezczelnie zaczął wyginać palce i targając twoje mokre włosy roześmiał się głośno. -Mam tylko jedną boginię. 

Zgarniając z półki butelkę z płynem do demakijażu rzuciłaś w niego ręcznikiem i zignorowałaś jego przepraszający uśmiech. Zdejmując pudełko z gorącym jedzeniem na podłogę położyłaś się na łóżku wtulając się w poduszkę przesiąkniętą znajomym zapachem - słowa dwudziestosześciolatka dostarczyły ci więcej bólu niż wyrostek robaczkowy, który zaatakował cię w tamte wakacje. Może jego słowa miały być udanym żartem, ale nie doprowadziły cię do śmiechu. Przymykając powieki aż się zatrzęsłaś, kiedy pomyślałaś, że w jego ostatniej wypowiedzi mogło znajdować się ziarenko prawdy. 

Przyszło do mnie Twoje ciało.
Mego ciała zażądało.
Moim ciałem się przykryło

***

wszystko zmienia się nagle.

dziękuję, że tak chętnie tutaj przybywacie.