rozdział czwarty

Dałam Ci wszystko, co mogłam dać.

Pociągając nosem i trzymając pod pachą termometr czyściłaś uparcie zakurzone ramki z jedynymi śladami jego obecności w Twoim własnym mieszkaniu. Uważnie śledziłaś jego twarz pogrążoną we śnie z potarganymi włosami i śladem po czerwonej pomadce na odciśniętym od poduszki policzku, całą sylwetkę nagą tamtego wieczoru, którą osłaniała cienka warstwa kołdry, a tuż po lewej stronie łóżka znajdowało się pogniecione prześcieradło i ostatnia, a zarazem najświeższa fotografia bruneta wtulonego w Ciebie z podniesionym kołnierzykiem zielono butelkowej koszuli, w którą nieświadomie wczepiłaś długie paznokcie podczas oddawania sobie telefonów połączonych z bezwstydnymi pocałunkami. Odczytując prawidłową temperaturę dla dorosłego człowieka wsunęłaś zimne stopy w czerwone szpilki i zarzucając na rękę ramoneskę w tym samym odcieniu wyszłaś z miejsca, w którym zaczęłaś się dusić i czuć nieswojo, odkąd od wielu nocy nie było go obok Ciebie; w każdej chwili przypominałaś sobie wspólne kolacje, długie kąpiele, kiedy leżałaś w pianie oparta o jego tors i noce, podczas których przekrzykiwaliście pełne wersje imion. Skupiona na pokonywaniu trasy składającej się z nierównych chodników zrozumiałaś, że nie znałaś mężczyzny, którego wpuściłaś do swoich czterech ścian, poświęcając mu więcej uwagi niż książkom, znajomym z pracy, rodzicom i samej dwudziestopięcioletniej Mariannie. Twój kochanek był dla Ciebie jedną wielką niewiadomą, a ty dalej nie potrafiłaś zapomnieć smaku jego ust, zapachu ciała czy oczów pełnych iskierek; przekręcając kilka razy srebrny pierścionek na palcu dotarła do serca należącego w pełni do niego przeraźliwa wiadomość - nie mogłaś nazwać go przyjacielem, partnerem czy mężczyzną, dla którego można było oszaleć. Przychodził, aby spełnić swoje fantazje łóżkowe i jak tchórz uciekał z samego rana zostawiając od czasu do czasu śniadanie na stole albo kartkę z życzeniami dobrego dnia. Uśmiechając się ciepło do zebranych rodziców wpuściłaś ich do sali, w której ich dzieci uczyły się nowych zwrotów, kolorowały obrazki według angielskich nazewnictw kolorów czy śpiewały piosenki tak płynnie, jakby słowa znajdowały się w słowniku języka polskiego. Lustrując twarze osób mających tyle samo lat co ty, młodszych lub starszych poczułaś ucisk w klatce piersiowej; siatkarz nigdy nie zaproponował niczego więcej, nie nazywał Cię swoją kobietą ani nie marzył o dzieciach, a Ty chcąc wybrać się na wywiadówkę w innej roli niż nauczycielka musiałaś poszukać kogoś nie bujającego w obłokach, bardziej dojrzałego od dwudziestosześcioletniego radomianina i mającego pewność, że resztę dni chciałby spędzić z Tobą wyczekując dzieci, wnuków, a nawet prawnuków. 

-Wiem, że spotkanie zakończyło się piętnaście minut temu, ale nie mogłem przyjechać wcześniej. - usłyszałaś zachrypnięty męski głos i odkładając podpisane wykazy ocen byłaś pewna, że należy on do ojca Xawerego albo najmłodszej z grupy Basieńki. 

-Kogo jest pan tatą? -odwróciłaś się i omal nie rozlałaś na siebie czarnej kawy, którą trzymałaś w fioletowym kubku termicznym. 

-Nie jestem jeszcze tatą, pani profesor. - przymknął drzwi i zapalając lampkę w kształcie biedronki oparł się o regał z podręcznikami. -Nie chciałbym przeszkadzać, lecz liczę na chwilę rozmowy i dobre porady, bo dalej walczę z moim nagannym zachowaniem. 

-Myślisz, że po kolejnej długiej nieobecności chcę z Tobą rozmawiać? Wojtek, ja nie wymagam od Ciebie zbyt wiele, ale nie chcę dalej akceptować ciągłego znikania z mojego życia. 

-Powinnaś docenić to, że zawsze wracam. -rzucił przekornie. -Nie złość się. -chwycił twoją dłoń, abyś na niego spojrzała. -Wynagrodzę Ci to, obiecuję

-Jeżeli myślisz, że seks wszystko naprawi, to jesteś w błędzie. - przeczesałaś włosy i wyszłaś z niewielkiej sali.

-Kolacja? - po chwili cię dogonił. -A co będzie dalej to zobaczymy. 

-W takim razie życzę ci smacznego, ja wracam do mojego psa, kota, chomika czy innego mężczyzny. 

-Poczekaj. - przewrócił oczami - Co mam zrobić, żebyś nie patrzyła na mnie jak na najgorszego wroga?

-Może powinieneś zauważyć, że od dawna Cię kocham. - zatrzymałaś się i zaczęłaś poprawiać jego czarną kurtkę jeansową; miałaś ochotę zapytać czy nie jest mu za zimno, kiedy rtęć zbliżała się do jednocyfrowych temperatur. -Mówię poważnie, Ferens. -wzruszyłaś ramionami. -Nie chcę być dłużej zabawką na pocieszenie. 

-Jaaa... - zaczął się jąkać pocierając dłonią kark. -Ja nie wiem co mam powiedzieć, Marysiu. 

***

Westchnęłaś ciężko i zaczesałaś do tyłu włosy sięgające Ci do łopatek; pierwsze tygodnie września mogły śmiało ścigać się z temperaturami z minionym sierpniem, podczas którego było za gorąco na balsam do ciała, rozświetlający podkład czy koronkowy najczęściej biały lub czarny biustonosz. Biorąc głęboki wdech przypomniałaś sobie o zawieszonych dwóch biletach na lodówce i uzupełniając ostatnie rubryki w dzienniku szkolnym odpisałaś narzeczonemu, że również go kochasz i nie możesz doczekać się koncertu, kiedy usłyszałaś ciche pukanie. Na zegarze za Tobą dochodziła szesnasta, więc odpowiadając stanowcze proszę spodziewałaś się nauczyciela od wychowania fizycznego lub doktor chemii spełniającej również rolę wicedyrektora. 

-Najmocniej przepraszam, że zabieram cenny czas. - odezwał się z przyjacielskim uśmiechem zbliżając się do okrągłego stołu, przy którym siedziałam. -Pewnie mnie pani nie kojarzy. - zacisnął palce na zawieszce od kluczyków.

-Błąd, może pracuję w tej szkole od dwóch tygodni, ale wiem, że jestem Twoją wychowawczynią, Konradzie. 

-Myślałem, że nie da pani rady tak szybko nas zapamiętać, bo ognisko zapoznawcze spędziliśmy sami. -przesunął dłonią po krześle. -Chciałem się zapytać o korepetycje. 

-Z tego co wiem to jesteś laureatem, więc w czym problem? - odłożyłaś wieczne pióro na bok. 

-Niech to zostanie między nami. - usiadł obok i rozpiął kurtkę motocyklową. -Słyszałem o pani wiele dobrego, a trzeba przyznać, że tego samego nie można powiedzieć o naszej nauczycielce, dlatego wiem, że nie przygotuje mnie odpowiednio do matury. 

-Zacząłeś dopiero pierwszą klasę, zdążysz się przygotować, nie panikuj. 

-Nie panikuję, jestem dużym chłopcem, ale zależy mi w przyszłości na pracy tłumacza przysięgłego, więc nie mogę tego zaniedbać. -podsunął swój numer telefonu. -Niech pani przemyśli to na spokojnie, chciałbym spotykać się na korkach w każdą sobotę. 

Otworzyłaś szeroko usta, kiedy zakręcił kluczykami wokół najmniejszego palca wychodząc z pokoju nauczycielskiego nie obdarzając Cię nawet krótkim do widzenia, lecz w jego ostatnim spojrzeniu zobaczyłaś coś, czego nie powinnaś widzieć i wracając wspomnieniami do rozpoczęcia roku szkolnego przypomniałaś sobie to, co nieumiejętnie próbowałaś wymazać z pamięci jak czarny marker, który wiecznie pozostawiał ślady na białej tablicy. 

***

Osiem lat, trzysta trzy dni i siedemnaście godzin minęło od śmierci starszego brata. Od tamtego grudniowego dnia nie umiałaś przebywać w rodzinnym domu; ze wszystkich stron dotykała cię pustka i ogromna chęć poznania prawdy związanej z tajemniczym odejściem Ignacego - podczas ostatniej wizyty w szpitalu był pełen radości, w dalszym ciągu podkreślał, że konie były, są i będę jego największą pasją, którą można było porównać do twojej miłości związanej z nauką języków obcych. Oboje byliście dumą rodziców, kiedy nawzajem prześcigaliście się w przynoszeniu dyplomów czy pucharów; on za kolejne najlepsze wyścigi, a ty za osiągnięcie wszystkich możliwych punktów w konkursach szkolnych, wojewódzkich czy ogólnopolskich. Z utęsknieniem wpatrywałaś się w jego zdjęcie, a następnie w wózek inwalidzki, na którym poruszał się z uśmiechem czy z ogromnym smutkiem i zaczynał akceptować nową rzeczywistość, powtarzając nieprzerwanie - siostrzyczko, bądź bardziej ostrożna i chwytaj każdy dzień bez względu na innych. Kierując się powoli w stronę przestronnego salonu, gdzie przy wejściu na ciemnym dywanie wylegiwał się brzoskwiniowy owczarek podhalański, posłałaś uśmiech do przemęczonego natłokiem nowych śledztw ojca. Przejmując od mamy tacę z trzema filiżankami zaczęłaś żałować, że ten, któremu stałaś się wierna od pierwszej nocy nie potrafił czegoś więcej od zwykłego jąkania się, kręcenia i świdrowania cię wzrokiem, jakby oczekiwał odpowiedzi od ciebie, a nie siebie samego; byłaś pewna, że zostałby zaakceptowany przez rodziców, bo nie miał dwóch niepotrzebnych cech, przede wszystkim nie był policjantem, a dodatkowo urodził się wcześniej niż dwudziesty dziewiąty lipiec tysiąc dziewięćset dziewiątego drugiego roku. 

-Wybaczcie, że do tego wracam, ale za kilka tygodni będzie kolejna rocznica, a ja dalej żyję w złudzeniu. - odstawiłaś cukiernicę wypełnioną prawie po brzegi. -Chcę dowiedzieć się prawdy, mój braciszek nie chciałby, abym była okłamywana. 

-Córeczko, czemu uważasz, że mielibyśmy z matką zataić przed tobą jakikolwiek fakt? Lekarze nie dawali mu nikłych szans po upadku, a my cieszyliśmy się, kiedy został wybudzony ze śpiączki i mógł spędzić z nami kilka miesięcy. 

-Jestem Wam wdzięczna za cudowne dzieciństwo, możliwość rozwijania zainteresowań i własny kąt, ale chciałabym od was więcej szczerości. 

-Pamiętaj jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie. -mężczyzna odłożył gazetę o nowinkach wędkarskich na kolana. -Ty też nie powiedziałaś nam całej prawdy, wyznałaś ją dopiero, kiedy musieliście ratować twoją reputację. 

Nie zdążyłaś unieść łyżeczki z białego talerzyka ozdobionego różnokolorowymi kwiatami, ledwie uderzyłaś w stół, a nożyce już się odezwały. Wybiegając z domu ostatni raz zerknęłaś na dwa zdjęcia z ciemnymi wstążkami przy brązowych ramkach - tak jak zagadkowa była śmierć Ignacego, tak jeszcze więcej pytań było po tragicznym wypadku babci; przed chwilą czułaś się winna, lecz o wszystkim zapomniałaś idąc w stronę przystanku w przekonaniu, że komendant wojewódzkiej policji i pielęgniarka mieli przed tobą więcej do ukrycia niż ty przed nimi w niedalekiej przeszłości. Zerkając na ciemne chmury poczułaś jak krople deszcze uderzają w delikatnie piegowaty nos, który w minionym tygodniu był podrażniony przez ilość chusteczek. Naciągając na czoło czarną czapkę i ściskając w ręku rozładowany telefon odliczałaś w myślach liczbę kroków do niewielkiego mieszkania w centrum miasta, kiedy poczułaś, że po pikowanym materiale kurtki przestaje spływać woda. 

-Czy moje grzechy zostaną przebaczone? - mocniej złapał rączkę od parasolki, którą zaczął wyginać wiatr. -Zanim krzykniesz nie, chciałbym poinformować, że na tym parkingu za rogiem mam samochód z działającym ogrzewaniem, grubą bluzę i mogę odprowadzić Cię do samych drzwi. - zagryzł wargę i przypinając cię pasem bezpieczeństwa zaczął spokojnie i jakby z ogromnym doświadczeniem pocierać twoje zmarznięte dłonie przełamując lodowce powstałe na skutek jego zaniedbania. 

I choćbyś upadł na kolana. 

I choćbyś błagał.

***

niech ktoś usunie upały, za gorąco.
zapraszam również tutaj Zośka&Bartek