rozdział szósty

Talia nowych kart, dzień pachnie jak początek.
Po co poważna twarz, gdy świat nakręca dobrze?

Bez chwili wytchnienia rozdzielałaś czarnym tuszem krótkie rzęsy; wielokrotnie, ale bezskutecznie próbowałaś je przedłużyć, zamówienie zalotki sprawiło, że straciłaś kilka minut przed snem i odwołałaś jedno spotkanie z koleżankami towarzyszącymi ci podczas ukończenia ostatniego etapu edukacji. Nerwowo pukając o umywalkę starałaś się wykonać staranny makijaż i nie zwracać uwagi na poplątane kosmyki włosów, które w żaden sposób nie chciały ułożyć się tak jak wczoraj czy na wszystkich zdjęciach w albumach, portfelu mamy i portalach społecznościowych, na których udzielałaś się rzadziej niż aktorki, prezenterki telewizyjne czy przypadkowe dziewczyny, które w przeszłości osiągnęły ogromną popularność. Najciszej jak tylko potrafiłaś przymknęłaś drzwi od łazienki, aby po całym mieszkaniu nie rozniósł się kwiatowy zapach perfum, który twojego nowego współlokatora nie znającego zasad panujących w gdańskim mieszkaniu mógłby momentalnie zemdlić. Uśmiechając się na widok śpiącego siatkarza żałowałaś, że nie masz nieregularnych godzin pracy, musiałaś stawiać się w przedszkolu od poniedziałku do piątku, przebywać w niewielkiej sali, pokoju nauczycielskim i wąskich korytarzach od ósmej do piętnastej - najchętniej zadzwoniłabyś do swojej przełożonej udając chorobę, aby tylko powitać go pożywnym śniadaniem, musnąć jego wargi i wsłuchiwać się przez chwilę w ciche chrapanie. Gdybyś nie położyła w tym roku szkolnym zwolnienia lekarskiego mogłabyś zaryzykować, ale zaciskając zęby wierzyłaś, że dasz radę i szczęśliwa zaczniesz świętować dzień spódnicy i napoi wyskokowych w szerokich, najwygodniejszych ramionach - tych, które wybierały cię chętnie od dłuższego czasu. Zapinając trzęsącą dłonią naszyjnik z literką W ujrzałaś w lusterku jak opiera się o bezgłowie, ugniata włosy, chowa twarz w poduszce i dodatkowo nakrywa się kocem. 

-Powinnaś się mną zająć. -jęknął długo i zwiesił rękę przez łóżko przewracając pustką butelkę po winie. -Głowa mi za chwilę pęknie, zostań. 

-A kto przeprowadzi za mnie lekcje? - usiadłaś między jego nogami. -Wojtuś, nikt za ciebie meczu nie zagra, tak samo ja muszę pracować. 

-Skarbie, ale nie pójdziesz do piekła, jeżeli nie pojawisz się w szkole i chwilowo znikniesz. -rozpiął guziki przy rękawach i wciągnął na swoje kolana mierząc cię czujnym wzrokiem. 

-Ja naprawdę nie mogę być tutaj dłużej. -pogłaskałaś jego policzek zostawiając na nim ślad po jasnej szmince. 

-Odkąd jesteśmy razem nie opuściłaś żadnego dnia w pracy, a minęło dokładnie siedemset czterdzieści dwa dni. 

Uniósł do góry prawy kącik ust, z których scałowywałaś każde westchnięcie, słowo, pochwałę czy jęk, kiedy jego ciało znalazło się na twoim i przykryci cienką warstwą kołdry łączyliście się w jedność, kiedy za oknem panowała ciemna noc albo środek dnia. Zapanowało tobą przerażenie; wychodząc z domu rodziców myślałaś, że straciłaś go na zawsze, plułaś sobie w brodę, że oddałaś serce, duszę i miejsce w łóżku mężczyźnie, który wcześniej nie wyznał, że cię kocha ani nie nazwał chociaż raz swoją dziewczyną. Wstając z łóżka i dotykając stopami jego walizki towarzyszącej wam od dnia, w którym poświęcił ci swoją uwagę, a ty zapraszając go na herbatę nie pomyślałaś, że wprosił się na dłużej niż jedną noc. Przez jego ostatnie zdanie poczułaś się jakby ktoś podarował ci gwiazdkę z nieba.

-Nie poprawiaj mnie. -wyskoczył z łóżka jak poparzony. -Nie było cię w przedszkolu przez cztery dni, kiedy dopadło cię przeziębienie. 

-Skąd o tym wiesz? -przełknęłaś nerwowo ślinę. -Mieliśmy wtedy ciche dni i o niczym nie zostałeś poinformowany. 

-Torba z sokiem malinowym, tabletkami na gardło, miodem i ulubioną karmelową czekoladą była dostarczona przez twoją sąsiadkę, ale tak naprawdę pochodziła ode mnie. -podał z wieszaka długi płaszcz. 

-Ktoś mi podmienił chłopaka. -zaśmiałaś się krótko. -Metamorfoza na plus, panie Ferens. Teraz to ja nawet mogę zrezygnować z pracy, mieć z tobą dzieci i iść na urlop macierzyński. 

-Nie wierzę, że chciałabyś mieć w mniejszej wersji takie zło wcielone jak ja. -sięgnął telefon leżący na komodzie w korytarzu. -Fuck! Za dwadzieścia minut mam trening, wrócimy kiedyś do tego tematu. -pobiegł do łazienki zgarniając z fotela dresowe spodnie i bluzę z kolorowymi rękawami. 

***

Wdychając powietrze ostatnich wrześniowych dni ułożyłaś odkryte nogi na stoliku obok kubka z mleczną kawą i przystąpiłaś do zaległej pracy. Nie potrafiąc powstrzymać się przed kolejnym ziewnięciem najchętniej ugotowałabyś obiad składający się z dwóch dań, dołączyłabyś do narzeczonego odsypiającego nocną służbę, a nawet ostatecznie ubrałabyś sportowy strój i wybrała się na dawno zapomniany jogging. Skupiając się na wyszukiwaniu błędów mimowolnie w twojej pamięci odtworzyły się sceny sprzed dwóch tygodni, które rozegrały się na pierwszych i ostatnich korepetycjach; w szkole starałaś się go unikać, podczas przerw bał się do ciebie podejść, z klas wychodziłaś wraz z ostatnim uczniem, a z godzin wychowawczych zwalniał się i widziałaś jak zakładając kask uśmiechał się w twoim kierunku, aby następnie odjechać z parkingu z niewyobrażalną prędkością. Wgryzając się mocno w nawilżoną wargę odrzuciłaś od niego kolejne połączenie - była sobota, miałaś być u niego dwa razy, ale za każdym razem wymyślałaś tanią wymówką; tłumaczyłaś się, że zostałaś zaproszona na rodzinny obiad i pilnie musisz zająć się dziećmi kuzynki, w rzeczywistości siedziałaś sama w mieszkaniu i spałaś po dwanaście godzin dziennie. 

-Kochanie! -wykrzyczałaś z przerażeniem i wbiegłaś do sypialni ściągając z niego kołdrę. -Radek, tam jest pająk! 

-Uwielbiam momenty, w których mogę być dla ciebie bohaterem. -założył koszulkę. -Jaki ze mnie policjant, kiedy zabijam takie niewinne stworzenia? 

-Jesteś najlepszy, bo uratowałeś moje życie. -wtuliłaś się w niego. -Idziesz dzisiaj do pracy? 

-Niestety, ale trzeba z czegoś żyć. -położył cię na łóżku i zaczął muskać bez przerwy opaloną szyję. -Też brakuje mi twojej bliskości, nie jesteś jedyną poszkodowaną, ale jeszcze niecały rok, a wprowadzimy się na swoje. -uśmiechnął się czarująco. -Dobrze, że trafił się nam ten Konrad, bo dzięki niemu szybciej opuścimy klatkę. -wskazał palcem na obszar, który liczył niespełna dwadzieścia siedem metrów kwadratowych. 

Ze smutkiem wydostałaś się spod niego i chowając większość odkrytego ciała pod warstwą letnich ubrań wzięłaś z wieszaka słomkowy kapelusz. Postanowiłaś przecierpieć, zignorować jego wzrok, który powinien być ostrzeżeniem, gdy liczył guziki od białej koszuli i sunął wzrokiem po twoich nogach, które osłaniała ołówkowa, granatowa spódnica. Idąc po nierównych chodnikach, zatrzymując się w odpowiednich miejscach na czerwonym świetle, biłaś się w piersi zadając sobie wiele pytań - dlaczego ty? dlaczego pierwszego dnia wpadłaś mu w oko i przemieniałaś się w jego ofiarę? Musiałaś przyznać, że trafiła ci się najlepsza klasa w całej szkole; większość chłopaków miało wiele zainteresowań, nie sprawiali ci problemów wychowawczych i mogłaś być dumna ze wszystkich osób nie wykluczając żadnego. Brunet, któremu postanowiłaś pomóc w nauce, a dokładniej wprowadzić na odpowiednie tory zdobywał dobre oceny z każdego przedmiotu, zapisał się jako jedyny pierwszoklasista na konkurs i śmiało pomagał innym uczniom w problemach motoryzacyjnych, słyszałaś nawet pochwały od fizyka, kiedy wręczył mu niedostępną od wielu miesięcy część do motoru, który musiał kurzyć się w garażu. 

-Dzień dobry! -próbowałaś usłyszeć coś więcej niż ciszę i idąc w stronę salonu zobaczyłaś kobietę w wieku swojej mamy sprzątającą barek. -Przyszłam na korepetycje, gdzie zastanę Konrada? 

-Dobry den! -usłyszałaś nieznajomy akcent. -Jeżeli nie był przy motorze to pewnie jest jeszcze na basenie. 

-Motor stoi na podjeździe, więc ja przyjdę później. 

-Chwileczkę! Ten basen jest w domu, niech pani idzie w tamtą stronę. -wskazała na przeszklone drzwi. 

Relaksem w twoim azylu można było nazwać rozmowę z narzeczonym, gry planszowe, czytanie zaległych książek czy wpatrywanie się bez większego celu w telewizor powieszony n ścianie, aby zajmował jak najmniej miejsca. Tutaj panowały inne zasady - chwile odpoczynku mogły mieć miejsce w wielkim ogrodzie z tarasem pomiędzy pielęgnowanymi kwiatami, także w basenie, w którego budowę ktoś musiał włożyć dużo siły i pieniędzy. Wpatrując się w jego plecy odchrząknęłaś głośno i stanęłaś przy leżaku, na którym znajdowała się czarna koszulka w serek i jeansy.  

-A co sorka tutaj robi? Myślałem, że więcej się nie spotkamy. -podpłynął do drabinek. -Jestem zaskoczony. -przeczesał dłonią włosy. -Chciałem na początku przeprosić za tamto zachowanie, nie jestem wcale taki pewny siebie, jak może się wydawać. Muszę coś wyznać. -zatrzymał się na chwilę. 

-Lepiej ugryźć się w język i nie mówić wszystkiego. -przykucnęłam i sprawdziłam temperaturę wody, która musiała przekroczyć dwadzieścia stopni. 

-Potrafi sorka pływać? -pokiwałaś głową na jego pytanie i poczułaś jak w jednej chwili znalazłaś się obok niego. 

-Co ty sobie wyobrażasz? Zaczynasz stąpać po kruchym lodzie. -zerknęłaś na mokre ubrania i natrafiłaś na jego wzrok, który wędrował po materiale białej koszulki odkrywającej bliznę po upadku z dzieciństwa, piegi czy kilka znamion. 

-W szafie mojej siostry znajdzie się coś do przebrania. -objął cię i zagryzł twoją wargę. -Nie traktuj mnie jak dzieciaka, może nie mam osiemnastu lat, ale nie zachowuję się, jakbym był dopiero w gimnazjum. Zakochałem się i nie mogę przestać o tobie myśleć. -musnął powoli usta, a ty spoglądając w jego oczy nawet nie zdążyłaś zareagować, kiedy jeden dotyk zamienił się w namiętny pocałunek.

***

Otaczały cię pootwierane pudełka z najnowszą kolekcją glanów dostępnych w pobliskim sklepie; przeczesywałaś nerwowo włosy, kiedy uświadomiłaś sobie, że zastępca kierownika zerka na zegar dając ci do zrozumienia, że zostało ci ostatnich kilka minut na wybór. Przymierzając ostatnią parą stanęłaś przy lustrze i ucieszyłaś się dostrzegając starszego pana kierującego się w stronę kas. Zdejmując w pośpiechu buty stanęłaś za nim w kolejce będąc pewną swojego wyboru na tegoroczną jesień i początki łagodnej zimy. Odrzucając drugie połączenie od bruneta spojrzałaś jak rudowłosa kobieta dotyka czytnikiem kodu kreskowego, a na oświetlonym przez ostatnie promienie słoneczne wyświetlaczu ukazuje się suma, która przekraczała cenę twojego dzisiejszego zestawu. 

-Pani Marysia? -potrząsnęłaś głową wydostając się z wizji poprzedniej nocy. -Od razu panią poznałem. -uśmiechnął się delikatnie, a ty wręczyłaś kobiecie równą kwotę i dołączyłaś do mężczyzny. -Jesteś kopią Róży, twoja babcia była moją pierwszą miłością i nie mogę uwierzyć, że odziedziczyłaś po niej urodę, bo na pogrzebie Ignacego byłaś podobna do ojca, ale od tamtego grudniowego dnia minęło wiele lat. Tak się cieszę, że chociaż ty jesteś zdrowa i nie musisz zmagać się z tą ciężką chorobą. Życzę ci wszystkiego najlepszego, drogie dziecko. -poklepał cię po dłoni i widząc zielone światło ruszył w stronę starych bloków zostawiając cię z wieloma pytaniami. 

Ja nie chcę iść pod wiatr, gdy wieje w dobrą stronę
Nie chcę biec do gwiazd, niech gwiazdy biegną do mnie

***

nie mogłam przestać pisać i dlatego macie tyle do czytania!

zapraszam również na nowe opowiadanie: https://dynamiczneprzyjaznie.blogspot.com/